Lanzarote; een fascinerend stukje aarde

Lanzarote is één van de Canarische eilanden, waar je heerlijk kunt genieten van zon, strand en water. De eilandengroep, welke eigenlijk grondgebied is van Spanje, ligt in de Atlantische Oceaan ter hoogte van Marokko. Het vliegveld ligt parallel aan de kuststrook en is behoorlijk aan de korte kant. De piloot moet dan ook flink de remmen intrappen om het vliegtuig tijdig te kunnen stoppen. Wat natuurlijk ook inhoud dat ze bij vertrek ook heel snel en heel veel vaart moeten maken om het vliegtuig te laten opstijgen.

Een stukje geschiedenis

Het eiland Lanzarote bestaat eigenlijk uit vier eilanden, namelijk Lanzarote, La Graciosa, Montanã Clara en Alegranza. Het hele eiland is maar klein, zo’n 846 km².

Heel erg lang geleden, en dan spreek ik over miljoenen jaren geleden, bestond het eiland Lanzarote nog niet. Echter door vele vulkaanuitbarstingen in de Oceaan is het eiland zichtbaar geworden. Pas in 1312 werd dit eiland ontdekt door ontdekkingsreiziger Lancelotti Malocello, waar dit eiland dan ook zijn naam aan te danken heeft.

De plaats Tequise werd tot hoofdstad van dit eiland gemaakt, omdat het strategische gezien een gunstige ligging had, namelijk midden op het eiland. Op deze manier konden indringers buitengehouden worden.

Als een land een hoofdstad heeft, dan blijft dit ook altijd de hoofdstad van dit land. Echter in Lanzarote ging deze gewoonte niet op. In 1852 werd het intussen uit de kluiten gegroeide vissersdorp Arrecife de nieuwe hoofdstad van Lanzarote. De reden hiervoor was, dat ruim de helft van de inwoners van dit eiland zich in deze vissersstad gevestigd hadden en daar ook werkten.

Karakter van Lanzarote

Na 1960 bezochten steeds meer toeristen het eiland. In die tijd leefde ook de kunstenaar en architect César Manrique. Deze man heeft een grote invloed gehad op het oorspronkelijke karakter van Lanzarote. Hij wilde het eiland zo dicht mogelijk bij de natuur houden. Toeristen zijn niet op het hele eiland welkom. Er werden dan ook een aantal toeristenplaatsen gebouwd met hotels met allerlei luxe faciliteiten speciaal voor de toeristen. Dit zijn de kustplaatsen Puerto del Carmen, Puerto Calero, Playa Blanca en Costa Tequise.

De huizenbouw moest laag blijven. Vier verdiepingen is de maximum hoogte. Alle huizen worden jaarlijks wit geverfd met kalk. De kozijnen en deuren worden in de natuurlijke kleuren blauw, groen en bruin geschilderd. In de vissersdorpen tref je vooral de blauwe kleur aan. Groen wijst op de modale bevolking en bruin zie je vooral terug bij de rijken. Zie je een huis met bruine kozijnen en deuren, dan weet je voor bijna 100% dat daar rijke mensen wonen. Je kunt het ook daadwerkelijk zien, de huizen zijn luxe en goed en netjes onderhouden, net zoals de tuinen.

Alleen in de oude stad Arrecife tref je nog hoogbouw aan. Het huidige Grand Hotel Arrecife telt 17 verdiepingen, maar heeft meer dan 10 jaar leeg gestaan. Constant zijn er discussies geweest om het gebouw met de grond gelijk te maken. Uiteindelijk is besloten om het gebouw als hotel te gaan gebruiken.

Je zult ook nergens reclame-uitingen tegenkomen, omdat dit verboden is.

Vulkaangrond

In de periode van 1730 – 1736 hebben in het zuiden van Lanzarote verschillende vulkaanuitbarstingen plaatsgevonden. De constante stroom van gloeiend hete lava bedekte zo’n 174 km² en 11 dorpen werden hierdoor verzwolgen. De laatste vulkaanuitbarsting vond plaats in 1824. Er wordt gezegd dat elke 120 jaar er een nieuwe uitbarsting kan plaatsvinden. Tot op heden is dit gelukkig niet gebeurd. Maar de Lanzaroteños houden de boel goed in de gaten. In een speciaal centrum worden de temperaturen dag en nacht in de gaten gehouden, zodat er tijdig ingegrepen kan worden.

Waar je ook loopt op Lanzarote, je bevindt je op vulkaangrond. Het zand op het strand is zacht en heel fijn en er zit een zwarte gloed doorheen. Lava zand wordt het ook wel genoemd. Alle rotsformaties die je ziet, zijn eigenlijk gedroogde lava.

Landbouw is dan ook bijna onmogelijk. Ten eerste omdat de grond versteend is door de lava. Ten tweede regent het er maar zo’n 16 dagen per jaar en is de grond droog. Het enige wat je aan groen ziet zijn allerlei soorten cactussen en vetplanten. In het zuiden worden wel druiven verbouwd. Er wordt een 7 meter diepe kuil gegraven waarin de plant wordt gepoot. Want dan ben je eigenlijk pas door de lavamassa heen. Om de plant worden lavasteentjes gelegd, die in de nacht vocht opnemen en ook vast kunnen houden. (Zie onderstaande foto)

In het National Park Timanfaya kunnen toeristen zelf ondervinden hoe warm de aarde is. Tijdens een excursie krijg je alle informatie over dit waanzinnige vulkaaneiland. Dit stukje informatie is zo enorm fascinerend, dat je je haast niet voor kunt stellen dat het daadwerkelijk ook zo is. Totdat je het zelf voelt en er getuige van bent.

Op 10 centimeter diepte is de temperatuur van de grond 100 ̊C. Met behulp van een schep krijg je een aantal steentjes in je handen gegoten. En probeer ze nu maar vast te houden. Dat is zo goed als onmogelijk, zo heet.

Op 1 meter diepte is de temperatuur van de aarde al opgelopen tot 300 ̊C. Uit een 1 meter diepe kuil komt dan ook lichtelijk rook. Er wordt een droog stuk grasachtige plant in het gat geduwd. Binnen 30 seconden heeft het vlam gevat en ontstaat er een laaiend vuur.

Een gids laat op nog een manier zien hoe warm de grond is. In een 1 meter diepe pijp wordt water gegooid. 2 seconden later ontstaat er een geiser. Een geweldige gewaarwording.

Op 3 meter diepte is de temperatuur al weer 388 ̊C. Op een heel groot rooster boven een put worden hier aardappels gepoft.

Niemand mag zelfstandig het National Park Timanfaya betreden. Je kunt echter wel met een bus door het vulkanische landschap trekken en met eigen ogen de kraters zien die door de vele vulkaanuitbarstingen ontstaan zijn. Elke bergtop die Lanzarote rijk is, is een vulkaan.

Wat zit onze aarde fascinerend in elkaar!